گیوه سازی
⦁ گیوه سازی صنعتی است کوچک با مهارت فراوان که با کنار هم قرار گرفتن دسترنج چندین هنرمند به خلق پای افزار سنتی منطبق با آب و هوای ایران می انجامد .در باره تکامل این صنعت اطلاعات کمی در دست است و قدیمی ترین اسنادی که به وجود این حرفه اشاره دارد مربوط به سالهای ۱۱۰۵ م در استان فارس می باشد .گیوه دراصطلاح محلی به آن کلاش گفته می شود،مرکزساخت گیوه دراین استان ،شهرهای پاوه ،هرسین وکرمانشاه است.امروزه نیز زیباترین رویه گیوه در آباده میان راه اصفهان شیراز بافته می شود .
برای خرید گیوه بر روی لینک فروش عمده صنایع دستی کلیک کنید.
مراحل ساخت
⦁ گیوه ایرانی (ملکی)یک زیره پارچه ای به نام شیوه دارد که دوام و مقاومت آن بسیار زیاد است و یک رویه نخی ،این رویه توسط زنان با سوزن گیوه بافی و نخ پنبه ای محکم دولا به سبک دوختی که روی لحاف می دهند بافته می شود.نفر دوم این حرفه پاره دوز یا تخت کش است که کف گیوه را آماده می کند بدین صورت که تخت گیوه را از نوارهایی از جنس پارچه های کتانی محکم ،کرباس و یا پارچه های کهنه که در کتیرا خیسانده شده است می سازند این نوار هار را پشت سر هم قرار داده و با درفش وسط آنها را سوراخ کرده تا در نهایت همه این نوارها به یکدیگر متصل شوند در اصطلاح سنتی این عمل را دوال کردن می گویند.آماده کردن تخت گیوه مستلزم مهارت و مشقت فراوانی است به همین دلیل بیشتر گیوه سازان برای کف محصول خود از لاستیک های فرسوده و کهنه اتومبیل استفاده می کنند که خود این امر سبب رکورد صنعت تخت کفشکاری شده است نفر سوم گیوه دوز است که تخت آماده شده در اختیار وی قرار می گیرد.گیوه دوز طی انجام مراحل نهایی رویه بافته شده را به تخت اماده شده متصل می نماید .گیوه های اعلا با پارچه استر شده و توی پاشنه آن چرمی است همچنین پیش پنجه محکمی دارند که به آن سنگ بر نیز می گویند از خصوصیات بارز گیوه با توجه به مواد اولیه ساده آن خنک سبک و قابل شستشو بودن آن می باشدکه موجب رواج آن درمیان روستاییان وکشاورزان ودیگر افراد علاقه مند به این پای افزار کهن ایرانی شده است.